źródło:"Anteny łatwe do ukrycia" OE1KDA
Pętlowy dipol aperiodyczny
W przedstawionym na ilustracji 2.7.1 dipolu szerokopasmowość uzyskuje się dzięki obciążeniu anteny za pomocą opornika, w którym tracone jest nawet do 50 % mocy nadajnika. Za tą cenę uzyskuje się szerokopasmowość 4:1 – 6:1 co pozwala np. na pokrycie wszystkich pasm amatorskich w zakresie 7-28 MHz. antena ta znana pod nazwą T2FD była dawniej stosowana przez marynarkę USA, a obecnie dzięki swojej prostocie jest stosowana w wielu sytuacjach awaryjnych.
Długość anteny L wynosi l/3 dla najniższej częstotliwości pracy, a odległość ramion dipola S – 1 %
długości tej fali. Dla pasm od 20 m wzwyż antena miałaby więc długość w przybliżeniu 7 m przy odstępie ramion 20 cm – co ułatwiałoby jej ukrycie.
Zasada pracy tego rodzaju anten polega na tym, że dzięki obciążeniu opornościowemu (w niektórych
konstrukcjach stosowane jest równoległe połączenie opornika i indukcyjności) uzyskuje się prawie
liniowy rozkład prądu na całej długości anteny niewiele zmieniający się w szerokim zakresie częstotliwości pracy. Współczynnik fali stojącej (WFS) leży poniżej 3:1, a przeważnie nawet poniżej 2:1.
Opis pochodzi z nr. 3/2003 austriackiego miesięcznika "QSP". Publikowane w literaturze wyniki pomiarów fabrycznych anten T2FD wskazują na różnice w stosunku do dipola -3,5 – -8 dB w zależności od pasma. Spotyka się także zalecenia aby przekładnię symetryzatora we własnych konstrukcjach obniżyć do 4:1.
Rys. 2.7.1. Wymiary i zawieszenie anteny
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz